Για το γενεαλογικό δέντρο των κατοίκων του χωριού η παράδοση δεν μπόρεσε να διατηρήσει πολλά στοιχεία για όλες τις οικογένειες, ίσως γιατί δεν υπήρξε αρκετό ενδιαφέρον από τους κατοίκους των περασμένων γενιών.
Γεγονός είναι πως η ζωή των κατοίκων του χωριού συνεχίζεται από τα πολύ παλιά χρόνια, με κάποιες βέβαια διακυμάνσεις, άλλοτε με την αποχώρηση διαφόρων οικογενειών από το χωριό (Μπουταίων, Σαντρουμαίων, Δημητρακαίων και άλλων) και άλλοτε με τον ερχομό νέων οικογενειών (Τσερπαίων, Χατζαίων και άλλων).
Από τις παλιότερες οικογένειες του χωριού αναφέρουμε ενδεικτικά:
Την οικογένεια των Νταλιαναίων από την οποία προέρχονται οι σημερινές οικογένειες των Χρονοπουλαίων, των Καραϊσκαίων, των Κωνσταντοπουλαίων και των Δημητρακοπουλαίων.
Την οικογένεια των Γιαννακαίων από την οποία προέρχεται η σημερινή οικογένεια των Γεωργακοπουλαίων.
Την οικογένεια των Μοστροηλιοπουλαίων από την οποία καταγόταν ο Γιώργης Μαστροηλιόπουλος, πρώτος αντιπρόσωπος της περιοχής μας στον τότε Δήμο Ανδρούσας.
Την οικογένεια των Μπουταίων, η οποία είχε έρθει στο Μαγγανιακό από την Ήπειρο, πολύ πριν την επανάσταση του 1821. Τον πατέρα του Γιάννη Μπούτου, ήρωα του Μανιακίου, για τον οποίο μιλήσαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο, τον σκότωσαν οι Τούρκοι λίγο πριν την επανάσταση για να τον ξεφορτωθούν, αφού ήταν ένα πολύ άξιο παλικάρι και φοβερός σκοπευτής. Οι Μπουταίοι, λίγα χρόνια μετά την επανάσταση, έφυγαν από το Μαγγανιακό για το Μελιγαλά και από την τότε άφιξη των Μπουταίων και δύο-τριών άλλων οικογενειών, ο Μελιγαλάς αναζωογονήθηκε και πήρε την ανοδική του πορεία.
Την οικογένεια των Αργυροπουλαίων που είχε έρθει στο Μαγγανιακό από το χωριό Κούβελα Μεσσηνίας.
Την οικογένεια των Κοσμοπουλαίων που είχε έρθει από την Μάνη. Ο πρώτος Κοσμόπουλος που είχε έρθει στο Μαγγανιακό ήταν ο φυγάς Κοσμάς, ο οποίος παντρεύτηκε την χήρα Μπούτου με τα δύο ορφανά κορίτσια και προκειμένου να χάσουν οι Τούρκοι τα ίχνη του άλλαξε το όνομά του από Κοσμάς σε Κοσμόπουλος.
Την οικογένεια των Βασιλοπουλαίων, η οποία κατάγεται επίσης από τη Μάνη. Μαζί με το φυγά Κοσμά από τη Μάνη, είχε έρθει στο Μαγγανιακό και ένας δεύτερος κυνηγημένος, ονόματι Βασίλης, από τον οποίο προέρχεται η οικογένεια των Βασιλοπουλαίων.
Την οικογένεια των Παναγοπουλαίων, η οποία κατάγεται από το Παλαιοχώρι Δημητσάνας. Στα χρόνια της επανάστασης, κάποιος Παναγόπουλος κυνηγημένος από το Παλαιοχώρι, εγκαταστάθηκε στα Αρβανιτοχώρια Μεσσηνίας (Δώριο, Ψάρι κλπ). Μετά από λίγα χρόνια, ένα από τα παιδιά του ήρθε στο Μαγγανιακό και από το παιδί αυτό προέρχεται η οικογένεια των Παναγοπουλαίων.
Την οικογένεια των Καρακαϊδαίων, η οποία κατάγεται από το χωριό Σουλιμά (Δώριο) της Άνω Μεσσηνίας.
Στα χρόνια της επανάστασης του 1821. στο Μαγγανιακό ζούσε η οικογένεια του Γιώργη Σπαντή ή Γιωργηλά. Το σπίτι του ήταν το ακατοίκητο και μισοερειπωμένο, σήμερα, Σπαντέικο σπίτι, που βρίσκεται κοντά στο σπίτι του Βασίλη Τσερπέ (Καραβάσιλα). Ο Σπαντής, ήταν οπλαρχηγός με το όνομα Γιωργηλάς και πολέμησε μαζί με τον Παπαφλέσσα στο Μανιάκι, όπου και σκοτώθηκε. Ο Γιωργηλάς είχε δύο κόρες από τις οποίες η μία, η Κωνσταντίνα, παντρεύτηκε τον Γιάννη Καρακαϊδό ή Αρκουδόγιαννη. Ο Αρκουδόγιαννης ήταν τσοπάνης στο χωριό Κεφαληνού και ήρθε σόγαμπρος στο Μαγγανιακό. Καταγόταν από το χωριό Σουλιμά (Δώριο) και το σπίτι του στο Μαγγανιακό, όταν παντρεύτηκε, ήταν ανάμεσα στα σημερινά Σαλέικα σπίτια και στο σπίτι του Ντίνου Α. Καρακαϊδού (Για περισσότερες πληροφορίες για το γενεαλογικό δέντρο των Καρακαϊδέων βλέπε σχετικές σημειώσεις Ανδρέα Α. Καρακαϊδού, έτους 1992).
Την οικογένεια των Παπαδοπουλαίων, που ήρθε στο Μαγγανιακό από την Μάνη και ανέδειξε τέσσερις άξιους εφημέριους, τον Παπά-Σπύρο, τον Παπά-Παναγιώτη, τον Παπά-Κώστα και τον Παπά-Δημήτρη, τον πιο άξιο παπά της Μεσσηνίας στα χρόνια του.
Την οικογένεια των Δημοπουλαίων, η οποία κατάγεται από το χωριό Μάκραινα Μεσσηνίας (πλησίον Χαλβάτσου). Στο Μαγγανιακό, από τα παλιά χρόνια, ζούσε κάποια οικογένεια Δημοπουλαίων, της οποίας ο τελευταίος γόνος ήταν ο Δήμος Δημόπουλος, χωρίς παιδιά. Στα χρόνια της επανάστασης του 1821, ήρθε στο Μαγγανιακό, κατατρεγμένος, ένα νεαρός ονομαζόμενος Μακραινιώτης (ίσως γιατί καταγόταν από το χωριό Μάκραινα Μεσσηνίας). Επειδή ο νεαρός Μακραινιώτης ήταν καλό παιδί, υιοθετήθηκε από τον άτεκνο Δήμο Δημόπουλο και άλλαξε το όνομά του σε Δημόπουλος. Από αυτόν το Μακραινιώτη–Δημόπουλο, κατάγεται η σημερινή οικογένεια των Δημοπουλαίων (Για περισσότερες πληροφορίες για την οικογένεια Δημοπουλαίων βλέπε σχετικές σημειώσεις του Γ. Δημόπουλου).
Την οικογένεια των Πατσαίων, η οποία κατάγεται από το χωριό Άρης Μεσσηνίας.
Την οικογένεια των Πανουσαίων, που είχε έρθει στο Μαγγανιακό από το χωριό Κεφαληνού. Ο Γιάννης Πανούσης, γύρω στο 1860, ήρθε στο Μαγγανιακό, παντρεύτηκε Τασσοπουλίτσα και αγόρασε την περιουσία των Σαντρουμαίων, οι οποίοι και έφυγαν από το Μαγγανιακό.
Την οικογένεια των Καλογεροπουλαίων, που είχε έρθει στο Μαγγανιακό από το χωριό Κούβελα Μεσσηνίας. Από την οικογένεια των Καλογεροπουλαίων προέρχεται και η οικογένεια των Κατσίδων (μητέρες Περ. Κοσμόπουλου, Τάση Καρακαϊδού και Φ. Χρονόπουλου). Από την οικογένεια των Κατσίδων, ίσως προέρχεται και η σημερινή οικογένεια των Γιωργιοπουλαίων.
Την οικογένεια των Τσερπαίων, που ήρθε στο Μαγγανιακό από την Κορομηλιά Μεσσηνίας (Ζαγάραινα).
Την οικογένεια των Χατζαίων, η οποία κατάγεται από το χωριό Παλαιόκαστρο (Ξεροκάσι) Μεσσηνίας.
Την οικογένεια των Ψαρουλαίων, που ήρθε στο Μαγγανιακό από την Κορομηλιά (Ζαγάραινα), το έτος 1915. Η ρίζα της οικογένειας των Ψαρουλαίων κρατάει από την Άνω Μέλπεια Μεσσηνίας (Γαράτζα), από την γνωστή οικογένεια των Πετροβαίων.
Ο νεαρός Παναγιώτης Πέτροβας, γύρω το 1800, κατηγορήθηκε από τους Τούρκους για τον φόνο Τούρκου χωρικού. Για να μην τον πιάσουν και τον σκοτώσουν, κατέφυγε στο χωριό Ζαγάραινα, στο σπίτι του Παπά-Μοιρίλα, φίλου της οικογένειας των Πετροβαίων. Οι Τούρκοι έμαθαν το κρυσφύγετό του και με νυχτερινή έφοδο στο σπίτι του παπά τον έπιασαν, με σκοπό να τον σκοτώσουν αμέσως. Ο Παπά-Μοιρίλας, που είχε συμπαθήσει πολύ το νεαρό Πέτροβα για τη λεβεντιά και την καλοσύνη του, κατόρθωσε με μπαξίσια και καλό τραπέζωμα, να αποσπάσει τον νεαρό από τους Τούρκους, με τη δέσμευση να αλλάξει ο νεαρός το όνομά του και να μη φύγει ποτέ από το σπίτι του παπά. Πράγματι, ο νεαρός Πέτροβας άλλαξε το όνομά του σε Ψαρούλης (άγνωστο γιατί πήρε αυτό το όνομα, ίσως γιατί ήταν λίγο ξανθός ή ψαρός) και για να τον κρατήσει ο παπάς μόνιμα στο σπίτι του τον πάντρεψε με τη μοναχοκόρη του.
Το χωριό Κορομηλιά είναι πολύ συμπαθητικό, κτισμένο όπισθεν του βουνού Πλάι, πέντε περίπου χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Μαγγανιακού. Από το έτος 1912 μέχρι το 1916 υπαγόταν στην κοινότητα Μαγγανιακού. Το έτος 1916, αποσπάσθηκε από την κοινότητα Μαγγανιακού και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Κυνηγού.
Παρεμπιπτόντως αναφέρω, ότι από την Κορομηλιά κατάγεται η οικογένεια της πανέμορφης Ειρήνης Σκλήβα, «Μις Κόσμος 1996». Ο παππούς της Σκλήβα, που ήταν γείτονας και μακρινός συγγενής των Ψαρουλαίων, έφυγε από την Κορομηλιά και πήγε στη Μεσσήνη ενώ μετά από λίγα χρόνια, η οικογένειά της έφυγε από την Μεσσήνη και πήγε στην Αθήνα.
Από τους Πετροβαίους, γνωστότερος ήταν ο οπλαρχηγός, Μήτρος Πέτροβας (Μητροπέτροβας). Γεννήθηκε στην Άνω Γαράτζα το έτος 1745 και υπήρξε μαζί με τον Κων. Κολοκοτρώνη, ο σπουδαιότερος κλεφταρματωλός της εποχής του. Πολέμησε με τον Ζαχαριά και τους Κολοκοτρωναίους για τα δίκαια του ελληνισμού της Πελοποννήσου και ήταν ο κηδεμόνας και δάσκαλος στα πολεμικά του Θ. Κολοκοτρώνη. Μπήκε πρώτος με τα παλικάρια του στην Καλαμάτα κατά την απελευθέρωσή της στις 23 Μαρτίου 1821 και διακρίθηκε σε όλες τις μάχες του αγώνα. Τον έλεγαν όλοι «παππούλη» και ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης «μπάρμπα» γιατί στην επανάσταση ήταν 76 χρόνων. Τον καιρό του Ιμπραήμ, πολέμησε με αυτοθυσία και όταν οι Τουρκοαιγύπτιοι έπιασαν στην Μεσσηνία αιχμάλωτες πολλές γυναίκες για να τις πάνε στα σκλαβοπάζαρα, ο γέρο-Μητροπέτροβας με τα παλικαριά του, κατόρθωσε να τις αποσπάσει από τα χέρια τους και να τις λευτερώσει.
Το παρακάτω δημοτικό τραγουδάκι υμνεί και εξιστορεί το κατόρθωμα του Μητροπέτροβα.
Το Ξεροβούνι χλίβεται και το Τετράζι κλαίει,
και η Παναγιά της Ράχωβας στέκεται μαραμένη.
Τάχατες τι να γίνηκαν οι Γαρατζωτοπούλες;
Μάιδε σε γάμους φαίνονται, μάιδε σε πανηγύρια.
Μπραΐμης τις εσκλάβωσε, στην Αραπιά τις πάει.
Μα ο γέρο Μήτρος στάθηκε και του τις ξαναπήρε.
Ο Μητροπέτροβας πρωτοστάτησε στη μεσσηνιακή επανάσταση του 1834, υπέρ του Κολοκοτρώνη και για την ανταρσία του αυτή καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλακή. Το 1836 πήρε χάρη και πέθανε το 1838, σε ηλικία 93 χρόνων.
 |
| Μητροπέτροβας, Ελαιογραφία (Εθνικό Ιστορικό Μουσείο) |