Στις 8 Αυγούστου 1992, ξέσπασε μεγάλη πυρκαγιά στη θέση Αράπη του χωριού Ζερμπίσια Ιθώμης, η οποία, με τη βοήθεια του ισχυρού ανέμου, εξαπλώθηκε αμέσως στα χωριά Μαυρομάτι, Πετράλωνα και Μαγγανιακό. Παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των κατοίκων της περιοχής και τη βοήθεια της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, του στρατού και των πυροσβεστικών αεροπλάνων, η φωτιά, τελικά, αποτέφρωσε πάνω από 35.000 στρέμματα από δάση και καλλιεργημένες εκτάσεις. Ήταν τόσο μεγάλη η καταστροφική μανία της, που στο πέρασμά της δεν άφησε τίποτε όρθιο. Το ωραίο τοπίο Μαγγανιακού-Πετραλώνων, μέσα σε λίγες ώρες, έγινε παρανάλωμα πυρός. Καταστράφηκαν τα δάση, οι ελιές, οι συκιές, τα αμπέλια, οι σταφίδες, οι αχλαδιές, ακόμη και η πλούσια πανίδα.
Από την μανία της φωτιάς δε γλίτωσαν ούτε και αυτά τα ιστορικά τείχη της Αρχαίας Ιθώμης. Μέσα σε λίγη ώρα, η φωτιά τα ξεγύμνωσε από τα δέντρα που αιώνες και αιώνες τα στεφάνωναν και τα άφησε βουβά και πένθιμα να αναπολούν το παρελθόν και να ατενίζουν το μέλλον. Είχαν να γνωρίσουν τέτοια συμφορά από τα χρόνια του Αλάριχου, που το 395 μ.Χ. με τους Γερμανούς στρατιώτες του, τα ρήμαξε και τα έκλεψε. Ο Αλάριχος όμως ήταν βάρβαρος, ήταν ξένος, ήταν τέλος πάντων κατακτητής. Εμείς οι νεοέλληνες που καταστρέφουμε σήμερα μόνοι μας τα μνημεία μας, την ιστορία μας, το όμορφο τοπίο μας, τι σόι Έλληνες είμαστε;
Προσωπικά, μου μένουν ορισμένα ερωτηματικά για τα αίτια της πυρκαγιάς, αφού δε μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχουν τόσο κακοί Έλληνες που να θέλουν την καταστροφή του τόπου τους. Συνάντησα και μίλησα με πολλούς κατοίκους των πληγέντων χωριών οι οποίοι ήταν όλοι τους απελπισμένοι και αμήχανοι. Έκλαιγαν τη μοίρα τους, για το πώς θα ζούσαν στο εξής, όταν όλη τους η περιουσία έγινε στάχτη. Κτήματα που είχαν αποκτηθεί με ιδρώτα και αίμα μιας ζωής εξαφανίστηκαν σε μια ώρα και έμειναν οι άνθρωποι, πρόσφυγες στον ίδιο τους τον τόπο. Ποιος θα τους βοηθήσει να σταθούν όρθιοι στη ζωή τους; Ακόμη κι αν το κράτος τους προσφέρει κάτι προσωρινά, θα είναι αρκετό αυτό για να αρχίσουν από το μηδέν και να βρουν κάποτε τη σειρά τους;
Οι αιωνόβιες ελιές τους, που ήταν και η κύρια πηγή εισοδήματός τους, κάηκαν από την ρίζα και έπεσαν κάτω. Ποιος έχει το κουράγιο τώρα να ξαναφυτέψει ελιές και να περιμένει να πάρει εισόδημα μετά από δέκα και πλέον χρόνια; Και στο διάστημα αυτό, πώς θα συντηρούνται οι οικογένειές τους; Προβλήματα μεγάλα και άλυτα, που μόνο ο Θεός ξέρει πως θα τα αντιμετωπίσουν οι άνθρωποι αυτοί, αν τελικά δεν πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς.