Με το πρωτόκολλο του Λονδίνου, το 1830, υπογράφεται η ανεξαρτησία της Ελλάδας και ιδρύεται το νέο ελληνικό κράτος. Στο νέο ελληνικό κράτος, το Μαγγανιακό δε θα παίξει ιδιαίτερο ρόλο, όπως άλλωστε και τα άλλα χωριά της περιοχής μας. Δυστυχώς, στο νεοσύστατο κράτος, τη διοικητική και οικονομική εξουσία άρπαξαν αμέσως οι γνωστοί αετονύχηδες, οι περισσότεροι των οποίων και στα χρόνια της τουρκοκρατίας είχαν στα χέρια τους το αλισβερίσι με τους Τούρκους. Οι πολλοί ανώνυμοι αγωνιστές και τα ανώνυμα χωριά και κωμοπόλεις που είχαν προσφέρει τις μεγαλύτερες θυσίες στον αγώνα, έμειναν δυστυχώς στην αφάνεια και στην ξεχασιά και μόνο όταν η πατρίδα ήρθε ξανά σε δύσκολη θέση τους ξαναθυμήθηκαν και τους ζήτησαν νέες θυσίες. Το Μαγγανιακό έμεινε αβοήθητο στην αφάνεια και τη μιζέρια, για πολλά χρόνια. Ακόμα και τα καλά χρόνια, που έλεγαν ότι έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα, οι Μαγγανιακίτες, για να εξασφαλίσουν ένα πιάτο πατάτες για τα παιδιά τους, πήγαιναν ξύλα, με τα γαϊδουράκια τους στη Μεσσήνη και στα άλλα ημιαστικά κέντρα.
Σε όλους τους πολέμους που ακολούθησαν για την απελευθέρωση των σκλαβωμένων ακόμα περιοχών της πατρίδας μας, η συμβολή σε αίμα του Μαγγανιακού είναι σημαντική. Στον πόλεμο του 1881, για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, το χωριό θρήνησε δύο (2) νεκρούς, στους Βαλκανικούς πολέμους, των χρόνων 1912-13, είχε άλλους δύο (2) νεκρούς, ενώ στην μικρασιατική καταστροφή, το 1920–22, είχε τρεις (3) νεκρούς.
Τη μεγαλύτερη όμως παρουσία και θυσία σε αίμα, την προσέφερε το χωριό στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, το 1940, στην Αλβανία. Θυμάμαι προσωπικά, τον ενθουσιασμό και το θάρρος των στρατευμένων τότε νέων του χωριού, όταν μας αποχαιρετούσαν στο προαύλιο της εκκλησίας, φεύγοντας για τον πόλεμο. Δυστυχώς για τέσσερα από τα παιδιά αυτά, ήταν γραφτό να μην ξαναγυρίσουν στο χωριό τους και στους δικούς τους. Αναφέρω τα ονόματά τους, γιατί νομίζω πως αξίζουν κάθε δόξας, τιμής και θαυμασμού:
1). Λοχίας Φάνης Δημόπουλος του Γεωργίου.
Έπεσε ηρωικά στον Μοράβα.
2). Στρατιώτης Αργυρόπουλος Γεώργιος του Χαραλάμπους.
Έπεσε ηρωικά στην Κορυτσά.
3). Στρατιώτης Αργυρόπουλος Σπύρος του Δημητρίου.
Έπεσε ηρωικά στο Τεπελένι.
4). Στρατιώτης Χατζής Παναγιώτης του Γεωργίου.
Έπεσε ηρωικά στο Τεπελένι.
Δυστυχώς, το Μαγγανιακό φέρει ακόμα το θλιβερό πρωτείο να έχει θρηνήσει τα περισσότερα θύματα, συγκριτικά με τα άλλα χωριά της περιοχής, στην κατοχική περίοδο και τον εμφύλιο σπαραγμό. Οι Μαγγανικίτες, που όλοι είμαστε αδέρφια και συγγενείς και έχουμε τα ίδια ιδανικά και τα ίδια οικονομικά και άλλα συμφέροντα, μπλέξαμε δυστυχώς, την περίοδο εκείνη, στις δολοπλοκίες των ξένων κυρίως συμφερόντων και την πληρώσαμε με το αίμα των παιδιών και των αδελφών μας, πολύ ακριβά.
Θρηνήσαμε τότε, γύρω στα είκοσι (20) άτομα συνολικά, από όλες τις παρατάξεις, συμφορά τεράστια για το μικρό χωριό μας. Δε θα αναφέρω τα ονόματα των θυμάτων, γιατί δεν θέλω να ξύσω παλιές πληγές και να θυμίσω τις πικρές εκείνες στιγμές στους δικούς τους. Θα ξεχωρίσω όμως ένα όνομα, του στρατιώτη Παναγόπουλου Βασιλείου του Παναγιώτη, ο οποίος κλήθηκε νόμιμα από την πατρίδα μας να υπηρετήσει τη θητεία του, όπως όλα τα ελληνόπουλα, και δυστυχώς σκοτώθηκε στις μάχες στο Βίτσι και τον Γράμμο. Η περίοδος αυτή είναι από τις μελανότερες που γνώρισε ποτέ το χωριό μας και γενικότερα η πατρίδα μας, λόγω της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής αστάθειας. Ευτυχώς, για το χωριό μας, οι νέες γενιές έχουν ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό τη δοκιμασία αυτή και όλοι ενωμένοι και αγαπημένοι ξαναχτίζουν τη γαλήνη και την προκοπή στον τόπο μας.